Vanaf de eerste eeuwen, hebben mannen en vrouwen ervoor gekozen om alles op te geven en uitsluitend naar het evangelie te leven. Monastieke gemeenschappen hebben zich gevormd in het verre Oosten tot hier in het Westen. De abdij van Sint Lioba maakt deel uit van de Orde van Sint Benedictus. Rond 500 verlaat Benedictus, een jonge Romeinse student, zijn boeken en het fortuin van zijn vader om zich terug te trekken in eenzaamheid “om God te zoeken” en “nog slechts God te behagen.”
De zware les van eenzaamheid levert Benedictus een ware kennis van zichzelf op en verruimt zijn hart, woonplaats van God zelf, om te leven in een vurige liefde voor zijn Heer en voor alle mensen. Al snel is hij omringd door leerlingen die verlangen om onder zijn leiding te leven.
Benedictus, de beminde, de gezegende Gods stierf rond 560. Hij laat zijn gemeenschap een “kleine regel” na om de broeders te helpen God te zoeken en te leven voor Hem.
Het is een woord van leven, dat leert een weg van innerlijke vrijheid te gaan, het is een woord van een “goede vader” die rekening houdt met de verschillende behoeften van een ieder, die angst en vrees buiten sluit en iedereen uitnodigt tot een nederige liefde.
Zijn woord leidt ons voortdurend tot het enige licht: “Christus” “verkies niets boven zijn liefde”.