« Dat Christus ons ‘samen’ tot het eeuwige leven mag leiden”(RB 72, 12) » (RB 72, 12)
Het kloosterleven is een eenvoudig leven dat raakt aan het essentiële: een kloostergemeenschap heeft geen andere specifieke taak dan gastheer te zijn voor hen die God gezonden heeft, dag na dag. Liefde voor God en broederlijke liefde vormt het middelpunt van hun leven en die liefde kan niet in hen leven zonder de wereld verlichten.
God zoeken, niets verkiezen boven de liefde van Christus, groeien in de liefde tegenover broeders en zusters, die God ons gegeven heeft, nooit twijfelen aan de Barmhartigheid van God is de kern van hun leven en dit is enige dat gevraagd wordt van diegenen die zich wens aan te sluiten bij het leven van de gemeenschap.
Eensgezind door dezelfde roeping
Wij komen uit verschillende landen, elk met een eigen verhaal, maar in deze verscheidenheid is het Christus die ons verenigd.
Iedereen is uitgenodigd om de drager van de vlam van de liefde van Christus te worden … om een bron van leven voor de ander te zijn: “Het is aan de liefde voor elkaar waaraan men zal herkennen dat jullie mijn leerlingen zijn. »
Sint Benedictus leert ons: “Er bestaat een goede ijver, op deze ijver moeten de monniken zich met de vurigste liefde toeleggen… ze moeten elkanders zwakheden met het grootste geduld verdragen… niemand zoekt zijn eigen voordeel maar veeleer wat goed is voor de ander… met een oprechte en nederige liefde houden ze van hun abt en ze stellen volstrekt niets boven Christus, die ons allen tezamen tot het eeuwige leven moge geleiden.”(RB 72).
Wat is er aanlokkelijker voor ons, broeders, dan deze stem van de Heer, die ons uitnodigt?
Roeping komt van het woord “Vocare” roepen…
De geschiedenis van God met zijn volk -Abraham, Jesaja, Jeremia, Matteüs, Petrus, de rijke jonge man …. de monnik, de moniale, vertelt ons hoe God man en vrouw, oproept een relatie aan te gaan met Hem. Hij zei: “U heeft ons voor uzelf gemaakt Heer en ons hart is onrustig tot het rust vindt in U.»
Deze oproep weerklinkt op unieke wijze in elke man en vrouw. Alleen uw hart – Gods woonplaats – kan duidelijk maken welke weg u moet gaan in de liefde voor God en voor elke persoon die Hij u laat ontmoeten.
Hoe wordt dat duidelijk? Met de hulp van hen die God op uw pad stuurt kunt u geleidelijk ontdekken welke weg God wil dat u gaat om gelukkig te worden. Deze keuze leert een weg van innerlijke vrijheid te gaan; wanneer Jezus roept zal hij u niet dwingen, zoals de Heilige Maagd Maria kunt u uw ja in volstrekte vrijheid geven.
De dag van de professie heeft voor elke zuster en broeder in de gemeenschap een heel bijzonder karakter. Nadat de geprofeste zuster of broeder op het altaar het document heeft neergelegd waarop zij haar of hij zijn eeuwige professie heeft geschreven, erkent de communiteit deze zuster of broeder als één van hen en zijn ze in het vervolg verantwoordelijk voor elkaar, om elkaar te helpen trouw te zijn op de weg naar de Heer, want zoals Sint Benedictus ons leert: «dat Christus ons “samen” tot het eeuwige leven mag leiden»
Gedurende ons hele leven zijn we op weg, onze trouw helpt ons weer op te staan wanneer wij vallen en om niet op de grond of aan de kant van de weg te blijven zitten, maar om nederig onze zwakheden te aanvaarden, God verricht zijn werk van liefde dwars door onze zwakheden en onze talenten: dat is het prachtige werk van Gods genade!
Bijbelse en monastieke vorming duurt heel het leven; dit zal ons gebed voeden, maar het monastieke leven blijft de beste school, een levensschool waarin wij leren te vergeven, geduld te hebben, elkaar liefdevolle aandacht te geven, nederig…een school van de hoop.
Luister naar wat Sint Benedictus zegt: “Naarmate men echter voortgang maakt in het monniksleven en in het geloof, verruimt zich het hart en snelt men met een onuitsprekelijk blije liefde voort langs de weg van Gods geboden.”